 |
a trumny pułkowników
stoją wśród azalii
i pogrzeb już odbiega
od brzęku wiwatów
a wokół płyną świece, spalają się knoty
lichtarz opada w beton, kruszeje posadzka
lampasy cicho dzwonią, skaczą, salutują
przemowy generałów zdmuchują gromnice
a czaszki pobielane wapnem od cholery
ze spojrzeń kapie smoła szczękają szabelki
od świec się zapowiada zażółcony liszaj
a trumny pułkowników
kwitną wśród azalii
i mróz nadchodzi z zewnątrz
wystudzić żałobę
a jeszcze drzwi zamknięte chociaż listopady
grudnie kwietnie i maje spływają po świecach
i ciemność krzepnie w palcach
pan generał broczy
bezbarwnych słów posoką, na betonie krople
skrzepniętej stearyny rozgorzałej rtęci
witraże śmierdzą trupem
rezonans w powiekach
a z trumien pułkowników
przekwitłe azalie
opadają cicho
|
Comments powered by CComment