SEN O UTOPIENIU SREBER

Dokąd piegża cię niesie, tam łopaty łosi
jeszcze wróżą poranek, zanim nie zakwitnie
bursztynowy pąk słońca w rozstrzeleniu powiek
z nurtów zastygłych ulic jesień się podnosi

Mężczyźni schodzą w ziemię, srebra toną w stawie.
Rzęsa zabliźnia rany. Staw faluje zmierzchem.

Sen gęstnieje nad ranem, piegża pióra stroszy
szpary lufcikom dane podchodzą ulicą
czekam, kiedy od wschodu niebo sczerwienieje
po zwrotnicach tramwajów rdza się rozpanoszy